Przejdź do zawartości

Hermann Hoth

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Hermann Hoth
Ilustracja
Zdjęcie Hotha wykonane podczas procesu wyższego dowództwa, 30 grudnia 1947 roku
generał pułkownik generał pułkownik
Data i miejsce urodzenia

12 kwietnia 1885 roku
Neuruppin

Data i miejsce śmierci

26 stycznia 1971 roku
Goslar

Przebieg służby
Lata służby

1904–1945

Siły zbrojne

Armia Cesarstwa Niemieckiego (przed 1904–1918)
Reichswehra (1919–1934)
Wehrmacht (1934–1945)

Jednostki

72 Pułk Piechoty
18 Dywizja Piechoty
XV Korpus Pancerny
3 Grupa Pancerna
17 Armia
4 Armia Pancerna

Stanowiska

dowódca:
18 Dywizji Piechoty
XV Korpusu Pancerny
3 Grupy Pancernej
17 Armii
4 Armii Pancernej i dowódca sił zbrojnych w rejonie Gór Harzu

Główne wojny i bitwy

I i II wojna światowa
agresja na Polskę
agresja na Francję
atak na Związek Radziecki

podpis
Odznaczenia
Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego z liśćmi dębu i mieczami Krzyż Żelazny I Klasy, ponowne nadanie w 1939 Krzyż Żelazny II Klasy, ponowne nadanie w 1939 Krzyż Honoru za Wojnę 1914/1918 (dla Frontowców) Odznaka za służbę w Wehrmachcie klasy I Odznaka za służbę w Wehrmachcie klasy II Odznaka za służbę w Wehrmachcie klasy III Odznaka za służbę w Wehrmachcie klasy IV Order Domowy Królewski Hohenzollernów z Mieczami na Wojennej Wstędze Wojskowy Order Zasługi (Bawaria) Krzyż Hanzeatycki Hamburski Kawaler Orderu Zasługi Wojskowej (Bułgaria) Żelazny Półksiężyc (Gwiazda Gallipoli) Krzyż Zasługi Wojskowej (w czasie wojny) Order Michała Walecznego III klasy (Rumunia)
Czarna odznaka za rany (Cesarstwo Niemieckie)

Hermann Hoth (ur. 12 kwietnia 1885 w Neuruppin, zm. 26 stycznia 1971 w Goslar) – niemiecki generał, uczestnik agresji na Polskę i Francję oraz ataku na Związek Radziecki. Odpowiedzialny za zbrodnie wojenne, skazany przez Międzynarodowy Trybunał Wojskowy w Norymberdze.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Po skończeniu gimnazjum Hermann Hoth wstąpił do Pruskiego Korpusu Kadetów, a w 1904 jako oficer do Armii Cesarstwa Niemieckiego[1]. Po skończeniu akademii wojskowej służył w 72 pułku piechoty Torgau. W czasie wybuchu I wojny światowej w stopniu kapitana wszedł do Wielkiego Sztabu Generalnego, następnie został dowódcą kompanii, szefem batalionu i oddziału lotniczego. Pod koniec wojny został oficerem sztabu generalnego dywizji piechoty.

W latach 1935–1938 dowodził 18 Dywizją Piechoty, a następnie XV Korpusem Pancernym w stopniu generała porucznika.

W czasie agresji na Polskę w 1939 roku dowodził XV Korpusem Pancernym, który znacznie przyczynił się do powodzenia całej operacji. W 1940 roku w czasie inwazji na Francję, również odniósł sukcesy. Podczas ataku na ZSRR dowodził 3 grupą pancerną, biorąc udział w działaniach w ramach Grupy Armii Środek. 9 lipca 1941 już jako generał pułkownik zdobył Witebsk. Od 5 października 1941 do 1 czerwca 1942 dowódca 17 Armii – 27 października 1941 zdobył na jej czele Kramatorsk. Następnie walczył na Ukrainie.

Wraz z rozpoczęciem operacji Friedericus 17 maja 1942 Hoth, ze swoją 17 Armią, 1 Armią Pancerną feldmarszałka Paula Kleista i 6 Armią feldmarszałka Friedricha Paulusa, nacierali na wojska radzieckiego marszałka Siemiona Timoszenki w celu zdobycia dogodnych pozycji wyjściowych w rejonie Charkowa do ofensywy letniej, która miała otworzyć drogę do Stalingradu. 1 czerwca 1942 Hoth został dowódcą 4 Armii Pancernej. W ramach Grupy Armii Don, dowodzonej przez Ericha von Mansteina, wojska pancerne Hotha usiłowały bezskutecznie przedrzeć się do okrążonych w Stalingradzie wojsk Paulusa.

W 1943 roku armia Hotha brała udział w bitwie na łuku Kurskim (Hoth został za nią odznaczony Krzyżem Rycerskim z Mieczami), a następnie w bitwie o Dniepr i obronie Kijowa, w wyniku której poniosła ciężkie straty. Uznany za winnego utraty tego miasta, Hoth został w listopadzie odsunięty przez Hitlera od dowodzenia, a miesiąc później przeniesiony do rezerwy. Do aktywnej służby został przywrócony dopiero w kwietniu 1945 roku, gdy Hitler mianował go dowódcą sił zbrojnych w rejonie Gór Harzu[1].

8 maja 1945 Hoth poddał się Amerykanom. Został osądzony przed Międzynarodowym Trybunałem Wojskowym w Norymberdze i uznany odpowiedzialnym za udział w przygotowaniach do wojny napastniczej i zbrodnie wojenne w podległych mu jednostkach armii niemieckiej. Został skazany na 15 lat więzienia w twierdzy. Zwolniony przedterminowo 7 kwietnia 1954[1]. W 1958 napisał książkę o operacjach wojsk pancernych (Panzer-Operationen)[2]. Zmarł 26 stycznia 1971.

Odznaczenia, m.in.

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c Żerko 2014 ↓, s. 185.
  2. Żerko 2014 ↓, s. 186.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]